Cześć. Podobno jeśli sami o sobie nie napiszemy ,nikt o nas
nie napisze, zgodnie z tą zasadą postanowiłem więc na cyfrowych łamach naszego
bloga podsumować swój sezon. Zacznę od tego, że, jak większość z Was zapewne
pamięta, poprzedni sezon dla mnie praktycznie nie istniał. W styczniu 2012 po
niesławnej przygodzie z kółeczkiem nabawiłem się przepukliny pachwinowej i
wspinanie się skończyło. W kwietniu operacja, potem totalne uziemienie i w
końcu bolesne próby ruszania się na ścianie przez lato. Żeby było jeszcze
przyjemniej, w listopadzie, kiedy miałem zacząć regularne treningi na 100 %,
odezwały się inne moje problemy zdrowotne-znowu Rest na miesiąc i w efekcie
ładowanie zacząłem w grudniu.
Na ścianie było ciężko, powrót do jakiejkolwiek przyzwoitej formy trwał ok. 2
miesiące. Bardzo pomógł mi Damian, który od lat jest moim (a teraz już naszym)
trenerem i świetnym kumplem. Wspierał radą, dobrym słowem, humorem, rozładowywał
napięcie, kiedy wkurw na własną słabość sięgał u mnie zenitu. Z tego miejsca
dziękuję Ci Damianie bardzo-nie przesadzę ,jeśli powiem, że jesteś dla mnie
inspiracją i to nie tylko na płaszczyźnie wspinania. Twoja wiara w ludzi,
skromność i pogoda ducha to piękne cechy nie tylko wspinacza „ze starej szkoły”,
ale przede wszystkim człowieka.
Dobra, tyle wzniosłościJ.
Trening trwał sobie w najlepsze, kiedy w lutym przyplątała się pierwsza
kontuzja-trok w serdecznym palcu prawej ręki nie ogarnął najwidoczniej mojej
świeżo nabytej siły;). Załamki nie było, tylko tydzień restu ,lód, maść, potem
plastrowanie i jazdaJ.
Wreszcie nadszedł upragniony sezon. Upragniony? Bałem się go jak cholera! Od
kilku lat miałem poważne problemy z psychą w skałach, teraz doszedł jeszcze
praktycznie nieprzewspinany zeszły rok. Czy nie będę się bał wyjść nad wpinkę?
Czy w ogóle poczuję skałę? No i przede wszystkim- czy będę w stanie walczyć na
drogach i powrócić do wspinania, jakie prezentowałem kilka lat temu?
Te pytania zniknęły w momencie, w którym dotknąłem naszego wapienia. Wtedy
dopiero, po pierwszej rozgrzewkowej VI, uświadomiłem sobie, jak bardzo mi tego
brakowało. Skał w słońcu, dreszczyku emocji przed wstawką, radości z sukcesów ,zaciśnięcia
zębów i niepoddawania się po porażce, nawet jazdy samochodem, a w nim
niekończących się rozmów, wiadomo o czym. Po paru wyjazdach zdałem sobie też
sprawę ,że mam przyjemność jeździć w skały i ,mam nadzieję, stanowić element
świetnej, zgranej ekipy przyjaciół i znajomych, w jaką przeistoczyliście się w
czasie zeszłorocznych wyjazdów i treningów.
Pierwsze tygodnie wiosny nastroiły mnie optymistycznie. Co prawda na 3+/4
musiałem walczyć jak nigdy (Słoneczne Skały), ale WALCZYŁEM! Wreszcie! Czułem
się psychicznie jak parę lat temu, w czasie mojego najlepszego wspinaczkowego
lata. Teraz trzeba było tylko dać sobie czas. Powoli padały kolejne drogi
oscylujące w okolicach VI.4 i czułem się coraz pewniej. W końcu nadszedł
pamiętny dla mnie dzień w Podzamczu. Padła życiówka w stylu flash - Kaszana Tasmana VI.4+ ( w moim odczuciu max 4/4+),niedługo potem zaś przeszedłem na
Soczewce drogę z przepiękną bańką - Totalna
Rozpusta VI.4-VI.5? (dla mnie niewycenialną) .Niestety, podczas wykonywania owej
finałowej bańki , poczułem i usłyszałem, jak ,dla odmiany ,trok mojego lewego
serdecznego odmawia posłuszeństwa. Drogę dokończyłem, ale na ziemi miałem
ochotę położyć się i wyć-tym razem sprawa zdawała się wyglądać poważnie. W
amoku chwilę później niemal zrzuciłem Damiana z Jego drogi – tak się zdarza ,kiedy
asekurant myli pojęcia „blok” i „luz”…
Tydzień restu, minimalna poprawa i decyzja – pierdolę, wspinam się jak mogę. W
efekcie następny miesiąc spędziłem niemal nie używając kontuzjowanego palca na
chwytach. W tym stanie udało mi się pokonać jedną z ciekawszych i trudniejszych
Vi.4 – Nie Ma Mocnych ,a także, dzięki namowie, a wręcz kopowi w dupę przez
naszego kochanego trenejro, pierwszą VI.5 od dwóch lat – Kant FinansowyJ. Później było już
tylko lepiej .Żar lał się z nieba na przemian z deszczem, Tomuś i Franek
zaczęli dokazywać, dróżki padały – słowem, nadeszło latoJ.
Wspólny wyjazd nad wodę wspominam bardzo miło, mimo kilku nieporozumień i braku
zgrania – musimy popracować nad tym elementemJ.
W sierpniu postanowiłem wykonać swój plan optimum – wyrównać życiówkę sprzed niemal 4 lat. Wybór rejonu pada na Okiennik, nieco zbyt popularny wśród dolansowanych Warszawiaków, ale trudno. Podczas pracy nad drogą kilka razy niemal „obsrałem sobie zbroję” ze strachu, musiałem kupić dłuższą linę ,wystawiłem cierpliwość asekurującego mnie Maxa na ciężką próbę, ale też poznałem kilku nowych ludzi. W końcu, po 5 dniach prób pada Gloria Victis VI.5+/6 i już wiem, że mogę dużo.
W międzyczasie niepostrzeżenie na karkach zaczęliśmy odczuwać oddech jesieni. Wrzesień, zwykle piękny, w tym roku nas nie rozpieszczał, ale wspinać się dało. Obrałem kolejny cel- o nominalnie niższej wycenie , ale urodą, powagą i byciem-totalnie-nie-pode-mnie przewyższający Glorię znacząco.
Nie zapomnę walki na Kochanku. Przechodziłem na nim wszystkie fazy. Od „absolutnie nigdy tego nie zrobię” przy pierwszych wstawkach, przez hurra-optymizm i zachwyt nad pięknem każdego z przechwytów, po frustrację i brak motywacji do dalszych prób. Rzucałem butami, gorszyłem krzykiem i bluzgami mieszkańców okolicznych wiosek, dorobiłem się opinii niezrównoważonego psychicznie, nie mogłem zasnąć myśląc o przechwytach-wszystko dla tego kawałka skały. Że było warto, uświadomiłem sobie, na absolutnych odlotach robiąc górny bulder i resztkami sił wpinając się do zjazdowca. Nigdy jeszcze nie cieszyłem się tak z przejścia drogi. Bezlitośnie odsłoniła moje słabości, zmusiła do wiary w siebie, walki o każdy metr- nie sądzicie, że wspinanie czasem przypomina życie w pigułce? W każdym razie dobrze, jeżeli po wszystkim następuje happy endJ. Uważam Kochanka z Oporowskiej za swoją życiówkę, mimo wyceny.
Końcówkę sezonu spędziłem walcząc z dwoma projektami, ale one są, mam nadzieję, melodią przyszłości.
Podsumowując- zabrakło niby tej” kropki nad i”, czyli VI.6. Mimo to, przeżyłem dotychczas najlepszy swój sezon skalny. Składały się na niego wyjazdy ze świetnymi ludźmi, dobra atmosfera, patrzenie, jak rosną nasze brzdące, walka i dobre przejścia. Na cyferkę jeszcze, jeśli Pan Bóg da, przyjdzie czas. Tomek.
Wybrane przejścia:
Boskie Buenos Vi.3+/4 FL
Ślady Zębów Na Kaszance Vi.3+/4 RP
Mózgojeb VI.4 RP (zajebisty!)
Nie Ma Mocnych VI.4 RP
Kaszana Tasmana VI.4/4+ FL
Odcinek Dla Świnek VI.4+ RP
Blady Knif VI.4+ RP
Kazaczok VI.4+ RP
Totalna Rozpusta VI.4-VI.5 (?) RP
Kant Finansowy VI.5 RP
Władca Pierścieni VI.5 RP
Mustang VI.5 RP
Hektor VI.5 RP
Maratończyk VI.5/5+ RP
Kochanek z Oporowskiej VI.5+ RP
Gloria Victis VI.5+/6 RP
